සීතල කඳුලක්
ගිම්හානයේ ගිලන් වු හද කුටිය සීතලයි
උණුහුමක් නැති තැනෙක තෙත ගතිය නෙතු දවයි
මේ පාළු දොර මිදුල මම තවම තනිකඩයි
දෙනෙත් පරදා මගේ සිත් මඩල සුසුම්ලයි
මිලින වන සිතුම් පොදි දෙපා මුල ඇද වැටී
මුළු ගතම අඩපනයි තනිකමින් හැඩුම් එයි
එහෙව් සිත කිතිකවා පාළුවෙන් මා මුදා
අර පේන ඉසව්වේ මාලිගා තැනෙව්වයි
මාලිගා බිත්තියේ වදන් පොඩි කටු ගෙතෙයි
නුඹේ සෙනෙහසට මම සදාකල් ණයගැතියි
අමිල නුවන් මධුසංඛ
No comments:
Post a Comment